Je hoort erbij, als je een mens bent

Als bezieling zijn opwachting maakt in het menselijk lichaam dan is het volop in ontwikkeling in de buik van de moeder. Het lichaam is vanuit een vrouwelijke eicel en een mannelijke zaadcel begonnen te groeien. En via het DNA van de ouders wordt zowel het hele (voor)ouderlijke overlevingspakket als allerlei persoonlijke, familiare, culturele en mens eigen overtuigingen, kenmerken en vaardigheden meegegeven aan het ongeboren leven. Ieder leven in dit bestaan begint zo en beland als onderdeel van de mensheid als soeverein, maar eerst, veel sereniteit en contactuele zorg behoevend wezen in de menselijke groep. En vroeg of laat zal het worden geconfronteerd met de existentiële randvoorwaarden en gevoeligheden die horen bij het menselijke, fysieke bestaan zoals het is. Het inzicht in die wezenlijke confrontatie is voor gezond en betekenisvol (samen) leven van belang. We ontlenen er onze diepste gevoelens van (on)veiligheid aan en de dynamiek die dat in de groep veroorzaakt is bijzonder interessant en bruikbaar om richting te vinden voor een gezonde en creatie krachtige groep.

Om de confrontatie met de hoge (existentiële) spanning van onze ‘botsing’ met het bestaan zoals het werkelijk voor ons lijf is, maar te voorkomen, wurmen we ons gemiddeld genomen in allerlei bochten. De belangrijkste manier om dat te doen zit van binnen: en zou je fragmentatie kunnen noemen. We zonderen een situatie of gebeurtenis, verbonden met bepaalde gevoelens en emoties af van het deel van ons ervaren waar we ons bewust van (willen/kunnen) zijn. Deze fragmentatie is simpel gezegd een innerlijke (aardse) blik op de realiteit met een relatieve bril op. We zijn als mensen geneigd te kijken naar de wereld in verhoudingen, relaties, het een ten opzichte van het ander. Zo wordt het een als goed, wenselijk, toegestaan behandeld en het ander als fout, onwenselijk en niet toegestaan. De neiging fragmentatie toe te passen zit en begint in onszelf, in ieder individu dat geboren wordt in een uiterste poging de publieke vernedering van schaamte voor te zijn.

De fragmentatie plakken we energetisch, emotioneel en sociaal vervolgens op elkaar, onze ouders, familieleden, vrienden en collega’s. Alsof het leven zo in elkaar zit dat we door de illusie van de innerlijke fragmentatie heen mogen komen, er mee voor de dag mogen komen, zodat deze kan vervallen, oplossen door interactie en vaak ook door het later bij de pijn. Mensen ontmoeten mensen om daarmee te kunnen oefenen, in iedere relatie op iedere dag. Die vaak wat ondergeschoven bezigheid wordt ook wel projectie genoemd, we zien in elkaar en in de wereld wat we in onszelf nog fragmenteren en niet bij elkaar durven of nog niet kunnen laten bestaan. Gevoelens uit de existentiële laag van het bestaan zoals het was voor het lichaam, zijn daarin de lastigste om te verenigen in jezelf en met elkaar, iedereen is er vanuit een verschillend perspectief en vanuit een verschillend verhaal geneigd zich een hoedje van te schrikken. Projectie heeft de functie innerlijke fragmentatie in relatie te brengen, zodat het in beeld kan komen en er verlichting van kan ontstaan over de (on) bewust pijnlijke zelf aangebrachte verdeeldheid heen, door de ogen van het contact, in een veilige relatie. Hierin zit de levenslogica dat we gevoel en emotie niet hoeven te weerstaan, maar dat deze mag oplossen in zichzelf. Dat gebeurd door ze te benoemen, beschouwen en te beleven, dus in relatie te brengen. Dit draagt bij aan de creatieve ruimte in de relatie en een gezond leef en werk klimaat voor beiden. De menselijke relatie nodigt er zo altijd toe uit fragmentatie aan te kijken. Individueel is het ontdekken van eigen fragmentatie niet eenvoudig, we hebben onbewust altijd de behoefte om de onthulling van onze (schijn) veiligheden te voorkomen of uit te stellen. Als een soort verslavingsgevoeligheid die we liever verstoppen dan delen.

In de groep vormen mensen samen met al de meegebrachte fragmentatie en projecties (en natuurlijk ook creaties en vaardigheden) een complete ‘lichaamsvorm’. Een systeem van (on)schulddistributie is de groepsvariant van fragmentatie. Een persoon, een gedraging of een gevoel wordt door het grootste deel van de groep bewust of onbewust af gescheiden van de groep en wat daar de heersende orde is wat betreft gedrag en of aanwezigheid. Die bepaalde mening, uitingsvorm, gedraging wordt vervolgens verbonden aan een schuld die de rest van de groep liever zelf niet ervaren wil (fragmentatie van schuld). De kunst van het vormen van een gezonde en mentaal en sociaal sterke groep is om deze schulddistributie dynamiek in beeld te krijgen met elkaar. Er eerlijk en open over te worden en er een positieve onschuld systematiek naast te zetten. Werkelijke waarde van het menselijk individu (bestaansrecht) en het menselijke collectief kunnen dan gaan functioneren als fundament voor samen zijn. Gedragingen die niet worden geaccepteerd, kunnen van daar uit omgeven worden met vertrouwen en waarheid in een gepaste vorm. Zodat het gezonde, (zij het soms ernstig verstopt door trauma of context) vroeg of laat weer levensrichting terugvinden kan. 360 society gaat over existentiële inclusiviteit, het hele collectief blijven dienen juist als het echt wordt en spannend voelt, je hoort erbij als je mens bent. www.360society.nl

<a href="https://nl.freepik.com/vrije-photo/gek-man-dancing-funny-expressie_1029844.htm#query=gekke%20bekken&position=1&from_view=keyword&track=ais">Afbeelding van kues1</a> op Freepik