​Al vanaf heel vroeg in mijn leven hield ik groepsverhoudingen en het leven op zich, goed in de gaten. Enigszins vermoeiend was dat wel, maar tegelijk ook eindeloos interessant en verrijkend.. Lange tijd heb ik vanuit gemis gedroomd van een samenleving in balans, waar existentiële spanningen gedeeld en gezamenlijk gedragen en beleefd zouden kunnen worden. Later merkte ik dat deze droom eigenlijk al voortdurend wordt en is vervuld. Daarom merk ik dat het nu tijd is om vanuit die vervulde droom te delen, in beweging te zijn en te zetten, mee te doen vanuit dat perspectief. Present zijn waar gemist wordt, overvloed opmerken waar tekort lijkt te zijn, ontwarren wat te conflictueus of verward leek, winnen wat nooit verloren kan gaan. Schuld meer en meer in te ruilen voor onschuld en schoonheid, sereniteit door gebrokenheid heen op te leren merken. 

 

Daarnaast hoop ik dat dit een aanmoediging kan zijn te delen, te durven, op te staan, samen te werken en de verenigende stem van werkelijke waarde en sereniteit steeds weer op te zoeken en neer te zetten als fundament voor samenleven. Met jezelf, in relaties, groepen, organisaties, in Nederland, in de mensheid.

 

Hoe dieper de gevoelens, van pijn en haat hoe groter de liefde merkbaar worden zal, Hoe feller het innerlijke conflict van oorlog hoe intenser ook de werkelijke vrede voelbaar kan zijn. Hoe donkerder het lijkt, hoe feller het licht zichtbaar wordt. Mijn ouders doopten me en kozen onderstaande tekst uit bij mijn geboorte, die geef ik hier een plek;

​

"Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad want U bent bij mij." - Psalm 23